Την φράση “Αν οι γνώμες των άλλων ήταν τόσο σημαντικές, δεν θα χρειαζόταν να αποκτήσουμε τη δική μας”, την είχα ακούσει μία φορά στο σινεμά πριν από πολλά χρόνια, όταν είχα μόλις φτάσει αργοπορημένα, για να δω μία ταινία και είχα προλάβει τα αγαπημένα διαφημιστικά κλιπ, από τις ταινίες που θα βρίσκονταν προσεχώς στους κινηματογράφους. Δεν θυμάμαι ποια ταινία είδα, ούτε ποια ήταν η ταινία στην οποία άνηκε η ατάκα. Το μόνο που θυμάμαι είναι πως αυτή η φράση έβγαζε απόλυτο νόημα.
Μπορεί να την κράτησα μαζί μου όλα αυτά τα χρόνια, όμως ακόμα παλεύω όπως και πολλοί ακόμα με την άποψη, που έχουν οι άλλοι για τη ζωή μου. Οι άλλοι μπορεί να είναι σημαντικοί και αγαπημένοι μου άνθρωποι ή μπορεί να είναι ένας ταμίας σε ένα μαγαζί, ένας οδηγός ταξί ή ένας περαστικός στο δρόμο. Είμαστε κοινωνικά όντα και παίρνουμε μεγάλη ευχαρίστηση, όταν γνωρίζουμε πως οι άνθρωποι, που βρίσκονται γύρω μας, μας εκτιμούν και σκέφτονται θετικά για εμάς.
Υπάρχουν όμως κάποια θέματα εδώ. Τι συμβαίνει όταν οι απόψεις των ανθρώπων είναι διαφορετικές και βρίσκουν άλλα πράγματα αποδεκτά ή θέλουν αντίθετα πράγματα για τη ζωή σου; Ποιο είναι το τίμημα του να ζεις με σκοπό να διατηρήσεις την συμπάθεια των ανθρώπων του κύκλου σου; Και πόσο τελικά κανείς ματαιώνεται, όταν έχει “θυσιάσει” τη χαρά και τις επιλογές του, για να έχει την αγάπη των άλλων και τελικά ούτε οι άλλοι είναι ευχαριστημένοι μαζί του. Το απόλυτο χάος.
Εκεί έρχεται η παραπάνω εικόνα, να συμπληρώσει, την αξιομνημόνευτη φράση για τις γνώμες των άλλων.
“Αυτό που οι άλλοι πιστεύουν είναι δική τους επιλογή. Αυτό που πιστεύω εγώ είναι δική μου επιλογή.”
Δεν μπορούμε να ελέγξουμε τις απόψεις των άλλων, γιατί δεν μας ανήκουν. Αυτό που μπορούμε να ελέγξουμε είναι τις σκέψεις μας και την κριτική που κάνουμε εμείς οι ίδιοι για τη ζωή μας. Ίσως, αν είμαστε πιο σίγουροι για τις επιλογές μας, να μην χρειαζόμαστε, ούτε να φοβόμαστε την έγκριση ή την απόρριψή από τους άλλους.
source: Instagram/ @exhaustedhedgehog
