Μέσα σε όλο αυτό τον πανικό και την αβεβαιότητα, παίρνουμε πολλά πράγματα σαν δεδομένα. Ο χρόνος και οι άνθρωποι που έχουμε κοντά μας, είναι μέσα στα πράγματα αυτό.
Πότε άραγε είπατε τελευταία φορά “σε ευχαριστώ” σε κάποιον που έκανε τη μέρα σας έστω και λίγο πιο φωτεινή; Πότε καλέσατε τελευταία φορά έναν αγαπημένο σας φίλο, για να του πείτε πως τον σκέφτεστε ακόμα και αν δεν τον βλέπετε συχνά; Πότε είπατε τελευταία φορά στους γονείς σας ότι τους αγαπάτε;
Πολλά πράγματα θεωρούμε πως εννοούνται, αλλά στην πραγματικότητα αυτό δεν ισχύει. Τίποτα δεν εννοείται. Όλα τα διαπραγματευόμαστε και τα επιλέγουμε κάθε μέρα που περνά. Επιλέγοντας να προχωρήσουμε σε μία πράξη ή επιλέγοντας να διακόψουμε μία δραστηριότητα. Και συνήθως αυτό γίνεται αντιληπτό όταν κάτι που θεωρούμε δεδομένο, δεν υπάρχει πια.
Τώρα που όλες μας οι βεβαιότητες μας εγκαταλείπουν και φαίνεται πιο ξεκάθαρα από ποτέ πως μόνο οι πράξεις μας έχουν αξία, μήπως ήρθε η ώρα να σταματήσουμε, να παραλείπουμε τα όχι και τόσο “ευκόλως εννοούμενα”;
Αν συμφωνείτε μαζί μου, τότε αυτό το κείμενο είναι μάλλον, η υπενθύμιση που χρειαζόσασταν.
